Σήμερα 25/11 ήταν προγραμματισμένη η «απολογία» φοιτήτριας-συνδικαλίστριας στην σχολή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο ΕΜΠ, λόγω της πειθαρχικής δίωξης που εκκίνησε ο κοσμήτορας Τσανάκας. Αντί όμως όπως θα ήθελε ο κοσμήτορας σήμερα στη σχολή να επικρατεί ένα σιωπητήριο και «απολογίες», η σχολή τελεί υπό κατάληψη μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου, μαζί με άλλους ΦΣ του ΕΜΠ.

Πιο συγκεκριμένα, την πρώτη μέρα του εξαμήνου ο κοσμήτορας της σχολής ΗΜΜΥ ΕΜΠ εκκίνησε πειθαρχική δίωξη εις βάρος φοιτήτριας με την αφορμή της «παρεμπόδισης της λειτουργίας της σχολής». Στη πραγματικότητα ο κοσμήτορας ο οποίος χειροδίκησε απέναντι της για να της πάρει συνδικαλιστικό υλικό από τα χέρια, στήνει ένα στρεβλό αφήγημα για να στοχοποιήσει την φοιτήτρια για την συνδικαλιστική της δράση. Μάλιστα ο ίδιος ο κοσμήτορας που την κάλεσε σε απολογία, θα αποτελούσε το μονοπρόσωπο όργανο που θα γινόταν η απολογία, τον μάρτυρα και εν τέλει αυτόν που θα αποφάσιζε! Ένας κοσμήτορας που έχει δείξει το ρόλο του μέσα στο ίδρυμα, όπου προσπαθεί με κάθε τρόπο να προωθήσει τα μέτρα της Νέας Δημοκρατίας. Σκίζει συνδικαλιστικά υλικά, κάνει ηλεκτρονικές εκλογές, καλεί την αστυνομία(ανεπιτυχώς) για να εμποδίσει τις δράσεις του ΦΣ.

Το παραπάνω έρχεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αυταρχικής σκλήρυνσης των διοικήσεων τόσο στο ΕΜΠ όσο και σε άλλα ιδρύματα. Οι πρόσφατες εισβολές δυνάμεων καταστολής στην βραδιά του ερευνητή στο ΕΜΠ και στο ΑΠΘ, δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά κατεύθυνση των διοικήσεων σε συνεργασία με την κυβέρνηση, να περιορίσουν κάθε δυνατότητα αντίδρασης. Μόλις χθες στο ΕΜΠ εισέβαλλαν ξανά ΟΠΚΕ και ΔΡΑΣΗ για να περιορίσουν κινητοποίηση στην πρυτανεία. Τους ενοχλεί κάθε φωνή που διαμαρτύρεται, κάθε φωνή που διεκδικεί μια καλύτερη καθημερινότητα και ένα αξιοπρεπές μέλλον.

Η κίνηση αυτή αποτελεί τομή στην κατεύθυνση των διοικήσεων και του Υπουργείου για αποστείρωση και απονέκρωση των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συνολική επίθεση στην πολιτική έκφραση, στον φοιτητικό συνδικαλισμό και στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους. Οι πρόσφατες αποφάσεις πολλών διοικήσεων πανελλαδικά να απαγορεύσουν την δυνατότητα σε πολιτικές δυνάμεις ναέχουν χώρους πολιτικής έκφρασης (αφίσες, πανό κλπ) έρχεται να κουμπώσει με την προσπάθεια εφαρμογής πειθαρχικών. Στόχος δεν είναι άλλος από την ποινικοποίηση κάθε συνδικαλιστικής πρακτικής, τόσο ιδεολογικά όσο και στην πράξη.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο Πειθαρχικός κώδικας των ΑΕΙ, όπου προβλέπει την στοχοποίηση των φοιτητών με διώξεις, ανακρίσεις έως και διαγραφή σε περίπτωση που ξεφύγουν από τα αυστηρά οριοθετημένα πλαίσια ατομικού δρόμου. Ακόμη και αν οι αλλαγές που εφαρμόζονται διαλύουν και υποβαθμίζουν τις σπουδές τους. Επιστρατεύοντας το αφήγημα περί «ανομίας», στο οποίο πάτημα δίνουν οι ανά καιρούς αποξενωτικές πρακτικές εντός των σχολών, η κυβέρνηση έρχεται να επιβάλλει μία κατάσταση που οποιαδήποτε πρακτική δίνει έστω και την υπόνοια πως ξεφεύγει από τη γκρίζα «νέα κανονικότητα», θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο αστυνόμευσης και πειθάρχησης με σκοπό να κανονικοποιηθεί ή να απομακρυνθεί από το χώρο. Επιχειρείται μία βίαιη και αμετάκλητη ρήξη με τη δυνατότητα που υπήρχε εντός του συγκεκριμένου θεσμού ο νεολαιίστικος ριζοσπαστισμός να διοχετεύεται σε μαζικές πολιτικές συγκρούσεις, μπλοκάροντας τον κυβερνητικό σχεδιασμό.

Μπορεί να πάει αλλιώς!

Η νεολαία ανέκαθεν ήταν εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να αποτελεί το σπασμένο κρίκο σε μία συνθήκη συναίνεσης στον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό. Αυτό συμβαίνει επειδή τη δεδομένη στιγμή, η αστική στρατηγική (και ο κύριος πολιτικός εκφραστής της) δεν διαθέτει ένα θετικό πρόταγμα για τη καθημερινότητα και τη προοπτική μας. Το άγχος για την (όλο και δυσκολότερη) πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, η ασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα, τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα και το φαινομενικά αναπόφευκτο Brain Drain, η ανεργία, η επισφάλεια και ο εντεινόμενος αυταρχισμός δημιουργούν ένα αποπνικτικό πλαίσιο εντός του οποίου δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική πρόσδεση στα σχέδια που έχουν για εμάς.

Γι’ αυτό η νεολαία μπορούσε ανέκαθεν να βγει στο προσκήνιο με τον πιο εκρηκτικό τρόπο, προκαλώντας ρωγμές στην αστική στρατηγική και αποτελώντας πυροδότη για ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες. Αυτές οι κινήσεις ήταν δυνατές μέσω της ύπαρξης ενός συγκεκριμένου κέντρου, του δημοσίου πανεπιστημίου. Ο δωρεάν, προσβάσιμος στα παιδιά όλων των κοινωνικών στρωμάτων χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελούσε έναν από τους κύριους συνδετικούς κρίκους που μετέτρεπαν τη νεολαία σε μια ιδιαίτερη κοινωνική κατηγορία με κοινό όραμα, αυτό της προς τα πάνω ταξικής κινητικότητας. Ταυτόχρονα, εντός του πανεπιστημίου ο διάχυτος νεολαιίστικος ριζοσπαστισμός μπόρεσε να μετατραπεί σε μαζικές διεκδικητικές κινήσεις, πλάθοντας ιδεολογικές ταυτότητες και συλλογικές αναπαραστάσεις οι οποίες υπέσκαπταν τα θεμέλια του κυρίαρχου αφηγήματος. Οι κινήσεις αυτές μπορούσαν να δημιουργούν αντιστάσεις και κεκτημένα ουσιώδους δημοκρατικής λειτουργίας εντός του μηχανισμού ο οποίος «διαμόρφωνε» το μελλοντικό κόσμο της εργασίας σύμφωνα με το εκάστοτε ηγεμονικό σχέδιο της αστικής τάξης. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία του ελληνικού πανεπιστημίου είναι που αποτελούν αντικείμενο επίθεσης σήμερα: ο δημόσιος, δωρεάν και δημοκρατικός χαρακτήρας του.

Φοβούνται την πολιτική έκφραση, γιατί είδαν τη δυναμική των φοιτητών!

Η περσινή χρονιά έδειξε τις δυνατότητες της νεολαίας με το μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, τις μαζικές πορείες κάθε εβδομάδα, τιςπολύμηνες καταλήψεις και κινητοποιήσεις. Οι σύλλογοι,οι φοιτητές, οι φοιτήτριες και η πανεπιστημιακή κοινότητα, μπορούν να αναμετρηθούν και να βάλουν εμπόδιο στα σχέδια του Υπουργείου και της κυβέρνησης. Και αυτό ακριβώς φοβούνται οι διοικήσεις! Γι’ αυτό φέτος επιχειρούν μια φυγή προς τα εμπρός, προσπαθώντας να υπονομεύσουν και να διαλύσουν κάθε δυνατότητα και μέσο οργάνωσης του αγώνα των φοιτητών και ευρύτερα των φορέων του Πανεπιστημίου.

Μάλιστα σε μία συνθήκη όπου εκκρεμεί η εφαρμογή πολλών πτυχών της αναδιάρθρωσης από το νόμο Κ-Χ, το νόμο Κεραμέως και το νόμο για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Το επικείμενο μέτρο των διαγραφών φοιτητών που δρομολογείται για τον Σεπτέμβρη του ‘25 και η ίδρυση ιδιωτικών παραρτημάτων από δημόσια ιδρύματα όπως το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ, αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα των μαχών του επόμενου διαστήματος. Γνωρίζουν καλά ότι το φοιτητικό κίνημα θα εμποδίσει τα μέτρα που ετοιμάζουν και γι’ αυτό προσπαθούν να το καταστείλουν και να το τρομοκρατήσουν. Δεν θα τους περάσει!

Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια!

Το σημερινό μπλοκάρισμα της πειθαρχικής δίωξης αποτελεί κρίσιμη κίνηση για να αντεπιτεθούμε. Δεν αρκεί όμως αυτό. Σε έναν αγώνα που δεν πρόκειται να κριθεί από μία μάχη, αλλά κυρίως από το βαθμό στον οποίο θα εφαρμοστούν τα μέτρα, γίνεται αντιληπτό πως ένα εύρος κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών είναι αναγκαίο. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να γίνεται λόγος για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο, στον πυρήνα του οποίου θα βρίσκεται μία εκρηκτική συμμαχία όσων συναποτελούν την ακαδημαϊκή κοινότητα και αντιτίθενται στα σχέδια του Υπουργείου: οι φοιτητές/τριες, οι μεταπτυχιακοί/διδακτορικοί, οι διοικητικοί, οι επισφαλώς εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο και τα προοδευτικά κομμάτια του καθηγητικού στρώματος. Η συμμαχία αυτή, μαζί με τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας, τους μαθητές και τους γονείς θα πρέπει να μπλοκάρει μέσα από τους μαζικούς κοινωνικούς φορείς την εμπέδωση των νομοσχεδίων και να αντιτίθεται καθημερινά στην εφαρμογή τους. Θα πρέπει επίσης να παρεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα, αντικρούοντας το πολυεπίπεδο κυβερνητικό αφήγημα για τα πανεπιστήμια και μετατοπίζοντας το πεδίο του δημόσιου διαλόγου.

Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις εντός των φοιτητικών συλλόγων οφείλουν να εκκινήσουν τη δύσκολη κουβέντα γύρω από το φοιτητικό κίνημα και την επίθεση που δέχεται, για την ανάγκη ανασυγκρότησης των δομών και των οργάνων των συλλόγων από πρωτοβάθμιο μέχρι τριτοβάθμιο επίπεδο. Σε αυτά τα πλαίσια είναι αναγκαία η συζήτηση για μια νέα ΕΦΕΕ, η οποία θα δώσει περαιτέρω νομιμοποίηση στο φοιτητικό κίνημα και στην συνδικαλιστική και πολιτική έκφραση μέσα στις σχολές. Η ανάγκη για οργανωμένη πανελλαδική έκφραση του κινήματος ήταν κάτι το οποίο έλειπε και την περίοδο των κινητοποιήσεων για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να μην αποτυπώνεται ολόκληρη η δυναμική του.

Αντίστοιχα μπροστά στις συνεχώς πιο οξυμένες κινήσεις της κυβέρνησης κανείς δε μπορεί να κινηθεί αυτοτελώς, εάν επιδιώκει όντως να πετύχει νίκες. Χρειάζεται κοινή δράση όλων των αγωνιστικών δυνάμεων στο κίνημα, πάνω σε ένα κρουστικό και επικίνδυνο για την κυβέρνηση πολιτικό σχέδιο, χωρίς λογικές διάσπασης, μικροπολιτικής και αποκλεισμού.

Ζούμε σε ένα κόσμο που δε μας χωράει. Αλλά δεν μένουμε ήσυχοι. Παίρνοντας δύναμη από τον ιστορική ηρωική αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης, παίρνοντας δύναμη από τους αγώνες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, έχει έρθει ο καιρός να ανασάνουμε. Και το θα το κάνουμε, τσακίζοντας όποιον σταθεί εμπόδιο.