Η νέα κατάσταση απαιτεί και μια Αριστερά ικανή να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της και τις δυνατότητες που δημιουργεί. Πιστεύουμε βαθιά ότι χρειάζεται μια νέα συσπείρωση της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς σε αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, που θα δοκιμαστεί στις κινηματικές και πολιτικές μάχες.

Την Παρασκευή 28/2 πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήραν μέρος σε πάνω από 250 συγκεντρώσεις στην Ελλάδα και 120 στο εξωτερικό σε ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων. Η δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται για χρόνια πήρε τη μορφή μιας τεράστιας κοινωνικής έκρηξης. Το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» συμπυκνώνει την αίσθηση ασφυξίας που βιώνει η ελληνική κοινωνία εδώ και 15 χρόνια, και ειδικότερα από την πανδημία έως σήμερα. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, ξαφνιάζει και ξεπερνά τη φαντασία των πολιτικών δυνάμεων. Και για αυτό, ως μέρος της κοινωνίας κι εμείς, η πρώτη ανάγκη είναι να ακούσουμε όλο τον κόσμο που κινητοποιείται, να δράσουμε μαζί του, να μάθουμε από τους νέους όρους των σημερινών κινητοποιήσεων.

Την Παρασκευή 28/2 πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήραν μέρος σε πάνω από 250 συγκεντρώσεις στην Ελλάδα και 120 στο εξωτερικό σε ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων. Η δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται για χρόνια πήρε τη μορφή μιας τεράστιας κοινωνικής έκρηξης. Το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» συμπυκνώνει την αίσθηση ασφυξίας που βιώνει η ελληνική κοινωνία εδώ και 15 χρόνια, και ειδικότερα από την πανδημία έως σήμερα. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, ξαφνιάζει και ξεπερνά τη φαντασία των πολιτικών δυνάμεων. Και για αυτό, ως μέρος της κοινωνίας κι εμείς, η πρώτη ανάγκη είναι να ακούσουμε όλο τον κόσμο που κινητοποιείται, να δράσουμε μαζί του, να μάθουμε από τους νέους όρους των σημερινών κινητοποιήσεων.

Την Παρασκευή 28/2 πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήραν μέρος σε πάνω από 250 συγκεντρώσεις στην Ελλάδα και 120 στο εξωτερικό σε ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων. Η δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται για χρόνια πήρε τη μορφή μιας τεράστιας κοινωνικής έκρηξης. Το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» συμπυκνώνει την αίσθηση ασφυξίας που βιώνει η ελληνική κοινωνία εδώ και 15 χρόνια, και ειδικότερα από την πανδημία έως σήμερα. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, ξαφνιάζει και ξεπερνά τη φαντασία των πολιτικών δυνάμεων. Και για αυτό, ως μέρος της κοινωνίας κι εμείς, η πρώτη ανάγκη είναι να ακούσουμε όλο τον κόσμο που κινητοποιείται, να δράσουμε μαζί του, να μάθουμε από τους νέους όρους των σημερινών κινητοποιήσεων.