Η φετινή Πρωτομαγιά σημαδεύεται από την τεράστια αναδιανομή σε βάρος των εργαζομένων που κρύβεται πίσω από την ακρίβεια και την διαρκή ένταση των πολεμικών συγκρούσεων.

Διακοπή της συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ, άμεση απεμπλοκή από τα πολεμικά μέτωπα

Ο λαός της Παλαιστίνης βρίσκεται αντιμέτωπος με την Ισραηλινή γενοκτονία στην Γάζα και απειλείται η υπόσταση του, ενώ τα κράτη της “πολιτισμένης Δύσης” παρακολουθούν αμέριμνα. Ο κίνδυνος επέκτασης του πολέμου σε όλη την περιοχή μας, από τις τυχοδιωκτικές φιλοπόλεμες ενέργειας του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ, είναι υπαρκτός και πρέπει να σημάνει συναγερμό. Τυχόν πολεμική ανάφλεξη δεν έχει μόνο άμεσους κινδύνους για τον ελληνικό λαό από την εμπλοκή της χώρας στο πλευρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ, αλλά και έμμεσους από ανατιμήσεις στα καύσιμα και στις τιμές όλων των προϊόντων λόγω αύξησης του μεταφορικού κόστους. Η διακοπή κάθε συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ και η αποχή κάθε ενέργεια στήριξης του είναι απαραίτητο προϋπόθεση για να επιτευχθεί η εκεχειρία. Αν δεν πάψει η ατιμωρησία της σιωνιστικής οντότητας και της φασιστικής κυβέρνησης Νετανιάχου υφίσταται πραγματικός κίνδυνος να δούμε έναν ολόκληρο λαό να εξαλείφεται στην Ράφα.

Το μέτωπο της Ουκρανίας συνεχίζει να είναι ενεργό, με τις χώρες του ΝΑΤΟ να συνεχίζουν να τροφοδοτούν την φωτιά του πολέμου με διαρκείς αποστολές όπλων στο φασιστικό καθεστώς Ζελενσκι. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απειλεί να μας σύρει ακόμα πιο βαθιά σε αυτήν την σύγκρουση με αποστολές Patriot και S-300, με τον κίνδυνο να καταστούμε άμεσα εμπόλεμη χώρα με την Ρωσία. 2 χρόνια μετά την έναρξη της ανοιχτής πολεμικής αντιπαράθεσης και 10 χρόνια μετά το Αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι εμφανές ότι για ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ η ειρήνη δεν ήταν ποτέ επιθυμητή. Για αυτό εξάλλου αρνούνται την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και την προοπτική υπογραφή συνθηκών εκεχειρίας και νέων ειρηνευτικών συμφωνιών με την Ρωσία.

Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας, τα πραγματικά δεν είναι πολύ καλύτερα για τον λαό. Την τελευταία δεκαετία των Μνημονίων και της κρίσης ο κόσμος της εργασίας βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα κατακλυσμιαίο πισωγύρισμα στα εργατικά δικαιώματα. Ο μισθός, ο χρόνος εργασίας, η θεσμική προστασία επέστρεψαν σε συνθήκες και μορφές πολλών προηγουμένως δεκαετιών πίσω.

Αγώνας για την προστασία του 8ωρου, ορίζοντας της πάλης η μείωση του εργάσιμου χρόνου

Σήμερα, έχει οικοδομηθεί στην χώρα ένα μοντέλο οικονομίας που βασίζεται στον χαμηλό μισθό και το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση ΝΔ έχει επιταχύνει της οικοδόμηση αυτού του μοντέλου και διαρκώς νομοθετεί προς αυτήν την κατεύθυνση: ξεχείλωμα του χρόνου εργασίας μέσα στην ημέρα αλλά και μέσα στην εβδομάδα, χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων για να διαπραγματεύεται ατομικά ο εργαζόμενος, διάλυση των ελεγκτών μηχανισμών για να κάνει η εργοδοσία ότι θέλει στους χώρους δουλειάς.

Αυτή η κατάσταση έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τις συνθήκες της εποχής. Σε διάφορες χώρες και διαφορετικούς κλάδους της οικονομίας η υπάρχουσα τεχνολογία έχει καταστήσει εφικτή την μείωση του εργατικού χρόνου. Επιστημονικές μελέτες, think tanks αλλά και εργοδοτικές ενώσεις του εξωτερικού, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα εργατικά δικαιώματα, παραδέχονται ότι τα άλματα στην τεχνολογική πρόοδο και τις ψηφιακές τεχνολογίες καθιστούν εφικτή την μείωση του ωραρίου κάτω από το 8ωρο και των εργάσιμων ημερών σε λιγότερες από 5. Το 4ημερο, 6ωρο συνιστά τον πραγματικό ορίζοντα για την εργάσιμη μέρα και εβδομάδα, που ανταποκρίνεται πλήρως στα επίπεδα της επιστήμης και τεχνολογίας. Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, το μόνο που καθιστά “μη ρεαλιστική” την μείωση του εργάσιμου χρόνου είναι η εξουσία του κεφαλαίου και η αχόρταγη διάθεση των καπιταλιστών για συσσώρευση πλούτου.

136 χρόνια μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγου οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς πρέπει να έχουν στον ορίζοντα τους την αξιοποίηση της τεχνολογίας προς όφελος τους. Για μείωση του εργασιακού χρόνου, για μείωση της έντασης των ρυθμών εργασίας.

Σήμερα όμως βρισκόμαστε ενώπιον διαρκών κρατικών ρυθμίσεων που κινούνται σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, για να αυξηθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων, για να πολλαπλασιαστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Τα σχέδια της κυβέρνησης για κατάργηση της εργασιακής εβδομάδας των 5 ημερών και το ξεχείλωμα της στις 6, χωρίς ρεπό, έχει σοβαρούς κινδύνους να μετατραπεί στην πράξη σε περισσότερη δουλειά με τον ίδιο μισθό. Εξάλλου, ακόμα και η ρύθμιση της κυβέρνησης προβλέπει ψίχουλα για την αμοιβή της 6ης μέρας, ενώ ξέρουμε ότι η Επιθεώρηση Εργασίας έχει διαλυθεί και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως χαλινάρι στην εργοδοτική ασυδοσία. Οι ρυθμίσεις αυτές κινούνται εντός των πλαισίων των Οδηγιών της Ε.Ε. για την ρύθμιση του χρόνου εργασίας και αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι η περίφημη “κοινωνική Ευρώπη” και η σύγκλιση μαζί της, είναι μια απάτη!

Άμεσα μέτρα για την ακρίβεια: αυξήσεις στους μισθούς, έλεγχος στις τιμές

Πέραν της έντασης της εκμετάλλευσης στους χώρους εργασίας, την τελευταία τριετία λαμβάνει χώρα μια τεράστια αναδιανομή πλούτου σε βάρος των εργαζομένων, δια της ακρίβειας και του πληθωρισμού. Είναι πλέον καταφανές ότι ο πληθωρισμός ούτε εισαγόμενος είναι, ούτε ευθύνεται για αυτόν η πανδημία, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Εξάλλου πλέον και τα καπιταλιστικά think tanks, αλλά και η ΕΚΤ, μιλάνε για πληθωρισμό απληστίας, δηλαδή για υπέρμετρη αύξηση των τιμών από το κεφάλαιο, που αξιοποιεί την αναταραχή και την σύγχυση που προκλήθηκε από την αρχική άνοδο του πληθωρισμού.

Η κυβέρνηση όχι απλά δεν κάνει τίποτα, αλλά στην πραγματικότητα ενθαρρύνει την ασυδοσία του κεφαλαίου στον ορισμό κερδοσκοπικών τιμών, αφού περιμένει από την “ελεύθερη αγορά” να βρει λύση στο πρόβλημα. Δηλαδή, περιμένει από αυτούς που ορίζουν τις κερδοσκοπικές τιμές να αναμορφωθούν και να τις ρίξουν μόνοι τους.

Τα πλαφόν σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και σε ρεύμα, νερό, ίντερνετ μπορούν να είναι συντριπτικό χτύπημα στην ασυδοσία του κεφαλαίου και των ολιγοπωλίων που ελέγχουν κάθε κλάδο της οικονομίας. Εξάλλου, ακόμα και με καπιταλιστικά κριτήρια, δεν υφίσταται κανένας ανταγωνισμός στην ελληνική οικονομία όταν 4-5 εταιρείες ελέγχουν μονοπωλιακά κάθε κλάδο και, ρητά ή σιωπηρά, ανεβάζουν ενιαία τις τιμές. Ο,τι γίνεται δηλαδή στις τράπεζες και στις χρεώσεις που αυξάνουν διαρκώς, ο,τι γίνεται με τους παρόχους ίντερνετ, ο,τι γίνεται με τις 4-5 αλυσίδες σούπερ μάρκετ που ελέγχουν την τροφοδοσία του λαού.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες έχουν κηρύξει σιωπητήριο. Ενώ ο κόσμος της δουλειάς βράζει, γεγονός που φάνηκε στην μεγάλη απεργία για τα Τέμπη, οι απεργίες που κηρύσσονται δεν προτάσσουν συγκεκριμένες διεκδικήσεις και πλαίσιο πάλης, ενώ ορίζονται άναρχα και χωρίς σχεδιασμό διεξαγωγής πραγματικού αγώνα.

Απεργιακός σχεδιασμός με προοπτική και πλαίσιο αγώνα, όχι τουφεκιές στον αέρα!

Η ΓΣΕΕ συντεταγμένα και με σχέδιο υπονομεύει την δυνατότητα διεξαγωγής πανεργατικών πανελλαδικών απεργιών και την ανάπτυξη κοινού μετώπου σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ενώ συντάσσεται ανοιχτά με την κυβέρνηση όταν λοιδορεί την μεγάλη απεργία για τα Τέμπη όπως η κυβέρνηση και ο Άδωνις. Μπορεί να βγάζει πύρινες ανακοινώσεις για τα ψίχουλα της αύξησης του κατώτατου μισθού, αλλά δεν κουνάει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι για να οργανωθεί ο αγώνας των εργαζομένων για πραγματικές αυξήσεις και μέτρα εναντίον της ακρίβειας.

Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ αξιοποιεί αυτή την στάση της ΓΣΕΕ και κάνει ότι μπορεί από την πλευρά της για να υπονομεύσει ακόμα περισσότερο την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η άρνηση να συμμετέχει στην απεργία στις 17 Απρίλη συνιστά πλέον απόδειξη ότι ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ παίζουν ανοιχτά υπονομευτικό ρόλο για τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και κάνουν ότι μπορούν για να μην εκφράζεται η αγανάκτηση του λαού στον δρόμο, υπό τον φόβο ότι μπορεί να μετατραπεί σε ένα πραγματικό διεκδικητικό κίνημα! Από κοντά και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες και αυτές καταψήφισαν την συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ στην απεργία της 17ης Απριλίου, διαμορφώνοντας πλέον κοινό μέτωπο με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό!

Είναι αναγκαίο να τεθεί ξανά επί τάπητος ένα αγωνιστικό πλαίσιο διεκδικήσεων για να μπει φρένο στην αδιανόητη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και στην τεράστια αναδιανομή εισοδήματος προς τα πάνω, λόγω της ακρίβειας. Οι αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος πρέπει να κινηθούν ενιαία προς αυτήν την κατεύθυνση και να χαράξουν πορεία αντίστροφη από την πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό. Η ανάπτυξη απεργιακών κινητοποιήσεων, που θα μπορούν να ξεκινούν κλαδικά, στην βάση των διεκδικήσεων κάθε κλάδου, και η κλιμάκωση τους σε γενικές απεργίες, με συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης που θα ενώνει τον κόσμο της εργασίας, είναι πρωταρχική ανάγκη. Όμως δεν αρκεί για να αντιστραφεί η κατάσταση. Χρειάζεται πολύμορφος αγώνας που θα αξιοποιεί την απεργία αλλά δεν θα περιορίζεται σε αυτήν και θα μπορεί να απευθυνθεί στην μεγάλη μάζα του κόσμου της δουλειάς που δουλεύει σε μαύρους χώρους, με ακραία εργοδοτική τρομοκρατία και χωρίς σωματείο.

Οι αγώνες που γίνονται σε διάφορους κλάδους για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων είναι ελπιδοφόροι και πρέπει να γενικευθούν. Η προστασία του χρόνου εργασίας, οι αυξήσεις που θα βάζουν φρένο στην μείωση του πραγματικού μισθού λόγω του πληθωρισμού, η κατοχύρωση του σωματείου και της ομοσπονδίας ως πραγματική συλλογικού εκπροσώπου των εργαζομένων μπορούν να είναι νίκες που θα αντιστρέψουν την κατάσταση και θα υψώσουν φραγμό στην ενίσχυση της εξουσίας και των κερδών του κεφαλαίου, τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και συνολικά στην χώρα.

Κάτω τα χέρια από το 5ημερο, 8ωρο

Αγώνας για μείωση του χρόνου εργασίας

Αυξήσεις στους μισθούς, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων

Πλαφόν σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και σε ρεύμα, νερό, ίντερνετ

Διακοπή τώρα της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ

Φρένο στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία

Να γυρίσει πίσω η Φρεγάτα από την Ερυθρά Θάλασσα

Απεργιακή Πρωτομαγιά, Μεγάλη Τετάρτη 10.30

Προσυγκέντρωση Κινηματογράφος Άστορ (Σταδίου κ Παπαρρηγοπούλου)

ΜΑΧΗ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ