Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ-Οργάνωση για την Κομμουνιστική Προοπτική στηρίζει τις πολυετείς κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και της τοπικής κοινωνίας για την επαναλειτουργία του εργοστασίου και την διατήρηση των θέσεων εργασίας τους.
Το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ είναι ένα σχεδιασμένο έγκλημα χρόνων. Η ΛΑΡΚΟ αποτελεί τη μεγαλύτερη και μοναδική βιομηχανία στην ΕΕ που παράγει σιδηρονικέλιο, δηλαδή την πρώτη ύλη για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα και η ανάπτυξη της θα μπορούσε να απασχολήσει πολλαπλάσιο αριθμό εργαζομένων σε όφελος της χώραςκαι της κοινωνίας.
Αν΄αυτού οι αστικές κυβερνήσεις ακολούθησαν τις τελευταίες δεκαετίες την γνωστή νεοφιλελεύθερη συνταγή που ενισχύει ακραιφνώς τα ιδιωτικά συμφέροντα με κρατικό χρήμα και επιδοτήσεις, φορτώνει τον ελληνικό λαό δάνεια για να εξυπηρετήσει τους κεφαλαιοκράτες, βγάζει λάδι τα αφεντικά, κρατικοποιώντας ιδιωτικές επιχειρήσεις που χρεοκοπούν φορτώνοντας τα χρέη τους στις πλάτες του λαού κι ύστερα στο όνομα της “εξυγίανσης” την επανιδιωτικοποιεί με εξευτελιστικό αντίτιμο.
Για χρόνια καμία κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε να λειτουργήσει τη ΛΑΡΚΟ, μία χρήσιμη επιχείρηση,με σχέδιο και στόχο τα κοινωνικά συμφέροντα. Αντιθέτως έσυρε το εργοστάσιο για χρόνια, κρατώντας τους εργαζομένους σε ομηρία, ψάχνοντας το νέο επενδυτή. Και πλέον η κυβέρνηση της ΝΔ με τις τελευταίες τροπολογίες άρει και το τελευταίο δίχτυ προστασίας των εναπομεινάντων 600 εργαζομένων, που την τελευταία τετραετία υπερασπίζονται την ασφάλεια αποφυγής βιομηχανικού ατυχήματος παραμένοντας στα πόστα τους, απολύοντας τους, διοχετεύοντας τους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε άσχετες θέσεις. Παράλληλα εξοπλίζει νομικά τον Ειδικό Διαχειριστή να προχωρήσει στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ πριν την ολοκλήρωση του διαγωνισμού και απαξιώνει κυριολεκτικά 110 εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η ανεργία που θα επιφέρει το κλείσιμο του εργοστασίου, θα πλήξει ανεπανόρθωτα την τοπική κοινωνία.
Το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ ανοίγει αντικειμενικά όλη τη συζήτηση γύρω από το ζήτημα των κρατικοποιήσεων, όπως και άνοιξε με το έγκλημα των Τεμπών. Μπροστά σ΄αυτούς τους σκοπέλους, το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, οι ταξικές δυνάμεις, οι δυνάμεις αριστερής και ειδικά κομμουνιστικής αναφοράς δε μπορούν να υποτάσσονται στο αίτημα για διαχείριση της κατάστασης, αποδεχόμενοι την ιδιωτικοποίηση. Δεν μπορούν να υποτάσσονται στη θέση πως τι ιδιωτικό, τι κρατικό, το ίδιο είναι μέσα στις καπιταλιστικές συνθήκες. Για αυτό και η υποτίμηση των πολιτικών στόχων από την πλευρά του ΚΚΕ, δεν μπορεί να δώσει διέξοδο, παρότι από την πρώτη στιγμή στηρίζει τον αγώνα της ΛΑΡΚΟ και ο κόσμος του εμπλέκεται ουσιαστικά σε αυτόν.
Αντιθέτως χρειάζεται να ανοίξουμε εδώ και τώρα την ανάγκη της κρατικοποίησης των μεγάλων και χρήσιμων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση με κοινωνικό, εργατικό και δημοκρατικό έλεγχο. Με την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων, με αιρετότητα και ανακλητότητα από τη γενική συνέλευση τους, με δικαίωμα άσκησης βέτο και πρόσβαση στον οικονομικό σχεδιασμό της επιχείρησης, χωρίς πρόσθετα προνόμια. Έτσι θα κατορθώσει το εργατικό κίνημα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων, με την προβολή και την πάλη διεκδικήσεων που θα επιβάλουν μεταρρυθμίσεις εντός και ενάντια του συστήματος, αλλά και που ταυτόχρονα θα ανοίγουν δρόμους προς τη συνολική επαναστατική ανατροπή.
Αυτό χρειάζεται να παλέψουμε και σήμερα για τη ΛΑΡΚΟ, για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
- ΛΑΡΚΟ δημόσια, με σχέδιο ανάπτυξης κεντρικά σχεδιασμένο με γνώμονα το δημόσιο κοινωνικό συμφέρον.
- Με εργατικό, κοινωνικό και δημοκρατικό έλεγχο της επιχείρησης.
- Με σταθερούς όρους εργασίας και μισθούς στο ύψος των σύγχρονων αναγκών μας.
- Με εκσυγχρονισμό των τεχνολογικών μέσων και τήρηση των μέτρων ασφάλειας και υγιεινής ώστε να μη ξαναθρηνήσουμε άλλο συνάδελφο μας.